«ΝΕΥΡΟΔΥΣΣΕΙΑ»
2008-2009
Από την ΟΜΑΔΑ «ΠΑΣΠΑΡΤΟΥ»
Φρυνίχου 14, Πλάκα
Σύγχρονο Ρεπερτόριο
Σκηνοθεσία : Παπαδημητρίου Μάνια
Σκηνικά : Σιδερίδου Ολυμπία-Πουρέα Αθηνά
Κοστούμια : Σιδερίδου Ολυμπία-Πουρέα Αθηνά
Μουσική : Βόμβολος Κώστας
Φωτισμοί : Καπελώνης Κωστής
Διανομή:
Τάσος Αντωνίου, Φρόσω Ζαγοραίου, Θεμιστοκλής Καρποδίνης, Μαρία Κόμη Παπαγιαννάκη, Ανδρέας Μαυραγάνης, Μάνια Παπαδημητρίου, Σαμψών Φύτρος
Επιμέλεια κειμένου: Μάνια Παπαδημητρίου
Κινησιολογία: Αμαλία Μπένετ
Βοηθοί σκηνοθέτη: Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, Αμαλία Νίνου-Καράμπελα
Επιστημονικός Σύμβουλος: Βασίλης Μπουλούγουρης
Οπτικό υλικό: Αγγέλα Δεσποτίδου, Βασίλης Μπουλούγουρης
Εικαστικό υλικό: Λούλα Λεβέντη
Πρώτη παράσταση : Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008
έως Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009
Η Οδύσσεια είναι το πιο διάσημο ταξίδι επιστροφής του ανθρώπου στη γενέθλια γη του μετά από μια μεγάλη, λαβυρινθώδη περιπλάνηση στον κόσμο.
Στις μέρες μας η επιστήμη με τα σύγχρονα μονοπάτια της: Μοριακή Βιολογία, Νευροβιολογία, Νευροψυχολογία κτλ μοιάζει να κάνει ένα ταξίδι εξερεύνησης μέσα στο κέντρο των αποφάσεων και της αυτοσυνείδησης του ανθρώπου ,δηλαδή μέσα στον εγκέφαλο.
Στόχος της παράστασής μας ο παραλληλισμός αυτών των δύο ταξιδιών και η «δικτύωση» και η αλληλεπίδρασή τους μέσα από ένα θεατρικό παιχνίδι που θέλει τους θεατές συμμέτοχους, με σκοπό να δούμε όλοι μαζί το μύθο της Οδύσσειας ως αλληγορία του ταξιδιού των μηνυμάτων του εγκεφάλου μέσω των νευρώνων σε ένα και μόνο οργανισμό.
Εδώ ο Οδυσσέας είναι η συνείδηση και οι σύντροφοί του οι αισθήσεις και οι νευρώνες.
Οργανισμός το θέατρο και πλοίο η ομάδα Πασπαρτού που αυτή τη φορά, μετά το ταξίδι της με το καράβι φορτηγό, ξεδιπλώνει μνήμες και ιστορίες προσωπικές με πυξίδα και οδηγό το κείμενο της Οδύσσειας του Ομήρου αλλά και την αναζήτηση της εποχής μας για το τι κρύβεται μέσα στο μυαλό του ανθρώπου.
Σταθμοί στο ταξίδι μας τα διάφορα σημεία του εγκεφάλου όπου εδράζονται οι αναμνήσεις, τα κίνητρα και οι επιθυμίες που οδηγούν τον άνθρωπο στη Μουσική, το Χορό, το Τραγούδι και το Θέατρο μέσω των οποίων από τ’ αρχαία χρόνια ως σήμερα σπέρνουμε στον κόσμο, εκτός απ’ τα γνωστά σε όλους μας «γονίδια» και τα προσφάτως ανακαλυφθέντα και πιο ανθεκτικά «μιμίδια», ενώνοντας το παρελθόν με το παρόν, σ’ ένα αέναο ταξίδι επιστροφής που στην ουσία δεν είναι παρά προβολή και παρακαταθήκη για το μέλλον.
