Η τελευταία μου δουλειά, με τίτλο «Από τον αγκώνα ως τον καρπό», αφορά στις ενσώματες πρακτικές της μέτρησης. Το έργο αντλεί από την παράδοση της υφαντικής, η οποία ανά τους αιώνες έχει αποτελέσει ένα από τα πιο σημαντικά πεδία της γυναικείας εργασίας, εστιάζοντας στο πώς χρησιμοποιείται ως μέτρο σε αυτή το ίδιο το σώμα. Ειδικότερα, η μέθοδος που χρησιμοποιώ είναι η παραδοσιακή μέτρηση μέσα από το τύλιγμα του νήματος γύρω από τον πήχη. Μέθοδος που αποτελεί συνάμα μέτρο και μονάδα μέτρησης της παραδοσιακής υφαντικής . Μέσα από αυτή την εστίαση στη μετρητική διαδικασία, επικεντρώνομαι στην ίδια την πρακτική της ύφανσης, αφήνοντας κατά μέρους τη διακοσμητική διάσταση του τελικού αποτελέσματός της, δηλαδή του υφαντού. Στα γλυπτά συχνά αφήνω φανερά στον/ην θεατή/τρια στοιχεία -όπως τα μάλλινα κρόσσια, τα κοψίματα (οπές), κ.ά.- τα οποία στην παραδοσιακή υφαντική είναι εγκιβωτισμένα στο υφαντό, αποκρύπτοντας τη διαδικασία παραγωγής τους. Εδώ, τα κομμάτια υφάσματος (κρόσσια) δεν οριοθετούν το τελείωμα του υφαντού, αλλά βρίσκονται διάσπαρτα στο έργο, υποδηλώνοντας μια διαδικασία σε εξέλιξη που κάνει ορατά τα δομικά του στοιχεία. Ξανακοιτάζω αυτή την παραδοσιακή τέχνη με τους όρους της ίδιας της πρακτικής, φέρνοντας στην επιφάνεια σχέσεις μεταξύ ενσώματων πρακτικών, εργασίας και φύλου. Παράλληλα, διατυπώνω ένα «άλλο» λεξιλόγιο ως προς το αισθητικό πλαίσιο της παραδοσιακής υφαντικής, κάτι που σταθερά με ενδιέφερε. Με αφορμή ένα άλλο λαϊκό αφήγημα, τα λεγόμενα αποτροπαϊκά ξόανα, που σκοπό τους είχαν την προστασία από κάθε είδους φόβο, εστιάζω στην έννοια της φιγούρας, σε πλήρη όμως έκταση, και συγκεκριμένα στη δική μου, καθώς το μέγεθός μου καθορίζει και το δικό τους. Τα υλικά μου, νήματα, υφαντά και καλάμια, είναι όλα τους αρκετά χαρακτηρισμένα σε κάθε μορφή λαϊκής τέχνης.

Μάρω Φασουλή