Και ξαφνικά περάσανε είκοσι χρόνια χωρίς τον Μίμη Κουγιουμτζή. Τον Μιμάκο. Που έφυγε σαν σήμερα. Κι αν ο χρόνος λειαίνει το αίσθημα της απουσίας, ο Μίμης μας λείπει κάθε μέρα. Μας λείπει το χαμόγελό του, η γλυκύτητά του, η φροντίδα του, το χιούμορ του, η διακριτικότητα του. Η ήρεμη δύναμη του. Μα πάνω απ΄ όλα μας λείπει η αγάπη του και η αφοσίωσή του στο Θέατρο Τέχνης και στους μαθητές του. Για ό,τι είμαστε εμείς του το οφείλουμε. Γιατί «μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια» Μικρέ μας Πρίγκιπα
